Niniejszy słownik zawiera około 14 000 haseł z zakresu słownictwa ogólnego, a także pewną ilość terminów specjalistycznych z róźnych dziedzin takich jak: technika, medycyna, nauki przyrodnicze.
W słowniku uwzględniono również pewien zasób słownictwa potocznego.
Słownik składa się z dwóch części:
- pierwsza część to słownik polsko-chiński
- druga część to słownik chińsko-polski.
W części polsko-chińskiej wyrażenia podano w porządku alfabetycznym zgodnie z alfabetem polskim, natomiast w części chińsko-polskiej hasła podano alfabetycznie zgodnie z zapisem fonetycznym wyrażeń w języku chińskim.
Język chiński, podobnie jak tybetański, birmański i inne języki południowej i południowo-wschodniej Azji, należy do grupy języków sinorybetańskich.
Chiński różni się znacznie od języków zachodnich, jako monosylabiczny, niefleksyjny, a zarazem tonalny. W celu rozróżnienia podobnie brzmiących wyrazów, języki tonalne przypisują różne, wysokie bądź niskie, opadające lub wnoszące intonacje.
Języki chińskie są to języki używane przez narodowość Han, główną grupę etniczną Chin. Język chiński używany jest przez ponad 1,2 miliarda osób na świecie, z czego 95% stanowią mieszkańcy kontynentalnych Chin, Tajwanu i Hongkongu.
Ze względu na duże zróżnicowanie etniczne Chin, wyodrębnia się wiele grup dialektów chińskich, zwanych również etnolektami. Grupy dialektalne dzielą się na dialekty, które niekiedy stanowią odrębne języki, a granice pomiędzy nimi nie zawsze są jasno określone i łatwe do zdefiniowania. Większość ludności Chin posługuje się dialektem mandaryńskim, czyli językiem uznanym w Chinach za język "standardowy".
Niniejszy słownik jest opracowany właśnie w dialekcie mandaryńskim.
SPIS TREŚCI:
- Wstęp
- Podstawowe informacje o języku chińskim
- Alfabet i znaki
- Tony
- Przydech
- Nagłos o wygłos
- Głoski pinyin
- Słownik polsko-chiński
- Słownik chińsko-polski