Klinika chorych na nerwicę

Ludzka psychika to niezgłębiony ocean myśli, emocji, doświadczeń i pragnień… Czasem wydaje się odporna na przykre niespodzianki losu, innym razem jest bardzo podatna na czynniki zewnętrzne: stres, ból, traumy. Słaba i nieodporna. Pojawia się zatem pytanie, ile jest w stanie znieść człowiek w myśl powiedzenia: co cię nie zabije, to cię wzmocni – czerpiąc z negatywnych chwil siłę, kiedy przychodzi załamanie, a wraz z nim rezygnacja. Co, jeśli nagle dzieją się rzeczy, z pozoru nawet błahe, które niespodziewanie stają się impulsem do uzewnętrznienia głęboko skrywanych uczuć, i co robić, kiedy nie można tego po prostu już znieść?
Janusz Eksner pokazuje, że załamanie może przyjść w najmniej spodziewanym momencie i może dotyczyć każdego. Szczęście nie jest bowiem dane raz na zawsze, a ludzkie działania zawsze mają określone konsekwencje, choć czasem nieoczywiste, niewidoczne na pierwszy rzut oka. Za każdym razem silnie oddziałują jednak nie tylko na jednostkę, ale również na jej życie oraz otoczenie. I pozostawiają trwały ślad na psychice.

Janusz Eksner (1941), absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, w przeszłości – obok pracy w wymiarze sprawiedliwości jako prokurator, adwokat, radca prawny (w latach 1990–1991 zastępca prokuratora generalnego z nominacji premiera Tadeusza Mazowieckiego) – zajmował się publicystyką społeczno-prawną i dziennikarstwem. Miłośnik gór, zdobywca Korony Gór Polski, wielbiciel Chopina. W 2012 roku zadebiutował na łamach „Pamiętnika Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego” jako poeta. Do tej pory wydał osiem tomików poetyckich (m.in. Jeszcze nie odchodź. Wiersze niechciane, Warszawa 2014, Wciąż jestem, Lubliniec 2016, Dlaczego milczysz, Lubliniec 2017, Gdzie są te wyspy szczęśliwe, Rzeszów 2019, Nie bójcie się starych ludzi, Warszawa 2019, Zaśpiewki poranne, Warszawa 2021); opublikował też dwie pozycje prozą, w tym rodzaj autobiografii Wyznania snoba. Fragmenty wspomnień, Lubliniec 2015.